Wiele dobra dzieje się w prowadzonej przez s. Maksymilianę Kamińską Poradni Rachel w Chicago. Poniżej nasza Siostra dzieli się wydarzeniami ostatnich miesięcy związanymi z duchowym uzdrowieniem dla osób dotkniętych doświadczeniem poronienia i aborcji:
„Odeszły, aby żyć wiecznie” – w tym duchu, w marcu 2025 odbyły się w Chicago 10. z kolei rekolekcje po poronieniu, na które zgłosiło się 10 osób, w tym dwa małżeństwa. W czasie rekolekcji zostało uhonorowanych 15 dzieci. Prowadzącymi byli: S. Maksymiliana Kamińska, Ks. Krzysztof Świerczyński, Dorota P. i Krystyna R.
Natomiast w czerwcu obyły się 21. rekolekcje po aborcji. W rekolekcjach wzięło udział tylko 5 uczestniczek, więc aby nie odwoływać rekolekcji, ze względu na cierpienie tych kobiet, odbyły się one w naszym zakonnym domu. Najstarsza uczestniczka miała 76 lat, aborcji dokonała w wieku 20 lat, jeszcze w Polsce i przez tyle lat nie mogła sobie wybaczyć popełnionego czynu. W czasie rekolekcji zostało uhonorowanych 12 dzieci.
We wrześniu nasza poradnia otrzymała nagrodę jako najlepiej oceniana poradnia non-profit w naszej dzielnicy w Chicago za rok 2025.
Miesiąc październik to okres, w którym pamiętamy o dzieciach utraconych. Poronienie, martwy poród, śmierć tuż po narodzeniu jest traumatycznym przeżyciem dla rodziców. Zatem idea 15 października jest związana z potrzebą zmiany sposobu postrzegania przez społeczeństwo problemów, z jakimi borykają się rodzice po stracie dziecka.
Pierwszy raz Obchody Dnia Dziecka Utraconego zorganizowano w 1988 r. w Stanach Zjednoczonych. Jego inicjatorem była grupa rodziców, która doświadczyła cierpienia osobistego i śmierci swoich dzieci oraz osamotnienia i niezrozumienia ze strony społeczeństwa. Poronienie samoistne, którego w Polsce każdego roku doświadcza ok. 40 000 kobiet oraz martwe narodziny (ok. 2000 rocznie), traktowane są w świadomości społecznej jako zabieg medyczny. Tymczasem dla rodziców to dramat, który pozostawia ślady na całe życie. Utracone dziecko to jednocześnie stracone nadzieje i marzenia. Wiele matek, które doświadczyły straty, nie otrzymuje żadnego wsparcia od najbliższych. Ich ból jest niezrozumiały dla otoczenia. To temat tabu, o którym nie wypada głośno mówić.
Obecny rozwój medycyny niewątpliwie pomógł wielu dzieciom i ich rodzicom. Wiedza lekarzy i specjalistyczna aparatura umożliwiają wyleczenie wielu chorób, będących dawniej wyrokiem śmierci. Jednak mimo najwspanialszego postępu medycyny, dzieci będą umierać zawsze. Tym ważniejsze jest, by takie tragedie nie były tematem tabu, by nie pozostawiać osieroconych rodziców w społecznej próżni, lecz by umożliwić im pełne przeżycie żałoby i uwrażliwić społeczeństwo na problemy i uczucia rodziców po stracie. Czasem rodzi się pytanie oczywiste – dlaczego 15 października?
Dzień Dziecka Utraconego obchodzimy 15 października, ponieważ tyle trwa ciąża – gdy poczęcie, symbolicznie, zaczynamy liczyć od 1 stycznia. Dlaczego tak ważny jest ten Dzień Dziecka Utraconego? Ponieważ, gdybyśmy szczerze porozmawiali, to okazuje się, że nie ma chyba rodziny, w której nie zdarzyłoby się to nieszczęście, polegające na tym, że to rodzice odprowadzają swoje dzieci do bram wieczności, a nie dzieci rodziców. W Polsce, ale i pewnie w świecie, wciąż nie ma społecznego przyzwolenia na przeżywanie przez rodziców żałoby po wczesnej utracie dziecka (po tzw. poronieniu samoistnym).
Dlatego idea obchodzenia „Dnia Dziecka Utraconego” jest także związana z potrzebą zmiany sposobu postrzegania przez społeczeństwo problemów, z jakimi borykają się rodzice po stracie dziecka. I powinna być także okazją do udzielenia wsparcia, gdy rodzice wprost proszą: „Proszę, pomóż mi pożegnać się z moim dzieckiem…”
Poradnia Rachel w Chicago postanowiła kontynuować ten bardzo ważny zwyczaj i po raz drugi, w dniu 11 października zorganizowała spotkanie dla rodziców. W programie była prelekcja, pt. „Jak przeżyć żałobę po stracie dziecka”, Różaniec, Msza św. i Adoracja. Natomiast wieczorem 15 października zostały zapalone świece w naszej grotce Matki Bożej dla upamiętnienia Dzieci Utraconych.
