Zasadniczym celem Zgromadzenia Sióstr Misjonarek Chrystusa Króla dla Polonii Zagranicznej jest uwielbienie Boga przez naśladowanie Chrystusa królującego z tronu Krzyża oraz bezgraniczne przyjęcie nauki ewangelicznej i urzeczywistnianie Bożego prawa miłości. Miłość ta ma w szczególny sposób uwrażliwiać siostry na duchowe i materialne potrzeby emigrantów. 

Aby praca misyjna sióstr była skuteczna i zbawienna, powinna wypływać z bezgranicznego ukochania sprawy Bożej wśród Polonii. Powinno ją charakteryzować pragnienie ofiary z siebie i radosne poświęceniu sił, wygód i życia dla dobra polskich emigrantów, jak również bezwarunkowa karność wewnętrzna w duchu wiary i poczucie współodpowiedzialności za Zgromadzenie i Polonię. 

Wyznaczenie celu i zadań pociąga za sobą obowiązek wskazania na środki ich realizacji. Założyciel, O. Ignacy Posadzy zdając sobie sprawę z trudów misjonarskich, podał siostrom źródła, z których mogły czerpać siły. Są nimi: Eucharystia, Serce Boże i Matka Boża. 

Eucharystia

Zjednoczenie z Bogiem, Kościołem i konkretną wspólnotą dokonuje się przede wszystkim w Liturgii, której centrum jest Eucharystia. W sakramencie Eucharystii dokonuje się uobecnienie i odnowienie daru miłości, który Jezus złożył na Golgocie. Królewską ofiarę Chrystusa czynimy ośrodkiem naszego życia. Ona jest głównym źródłem mocy i świętości. Uczestnicząc w niej, nasze życie, modlitwy, prace i cierpienia składamy w ofierze Chrystusowi i z Chrystusem. Od Niego też uczymy się przyjmować z miłością i wdzięcznością oraz z poddaniem woli Bożej wszystko, co niesie życie. Misjonarka jest człowiekiem Eucharystii. Powinna uczestniczyć w niej w pełni, aby w myśl charyzmatu pomagać wiernym brać w niej udział świadomie, czynnie, z właściwym zrozumieniem uobecnianych tajemnic zbawienia.

Serce Boże

W Eucharystii udzielają się nam niewyczerpane skarby miłości Bożej, których źródłem jest Serce Jezusa. Serce to jest ogniskiem Bożej miłości oraz źródłem życia i świętości. Z Serca Bożego czerpiemy nieustannie „wodę wytryskującą ku życiu wiecznemu” (J 4, 14), abyśmy miały życie w obfitości i mogły obdarowywać nim innych; abyśmy mogły podejmować cichą, pokorną i radosną służbę bliźnim. Chrystus Król w sposób jedyny i niepowtarzalny wszedł w życie każdej misjonarki, dotykając tajemnicy naszych serc. Dlatego pragniemy przylgnąć sercem do Serca Syna Bożego, które dzięki owocom krzyża powoduje naszą wewnętrzną odnowę. Od Niego mamy uczyć się pobożności, gorliwości, ofiary, zapomnienia o sobie.

Matka Boża

Chrystus ma wzrastać w duszach naszych za przyczyną Matki Najświętszej. Ona jest dla nas najdoskonalszym wzorem oddania się Jemu na drodze naszego misjonarskiego powołania. Pielęgnujemy kult Matki Bożej Częstochowskiej pamiętając, że Jasnogórska Pani jest bliska każdemu Polakowi, a szczególnie tym, którzy opuszczają Ojczyznę. Łatwiej przez to nawiązujemy kontakt z polskimi emigrantami i podtrzymujemy ojczyste tradycje.

Naśladowanie Maryi realizujemy na drodze dziecięctwa Bożego. Jest to droga wiary, pokory, prostoty i bezgranicznej ufności, która najpełniej wyraża się w słowach św. Pawła: „Wszystko mogę w Tym, który mnie umacnia” (Flp 4, 13).

Obok źródeł, z których misjonarka może czerpać siły na trud apostołowania, nasze życie zakonne powinno opierać się na „skalistych fundamentach”: modlitwy, umartwienia i miłości.